ผมต้องคอยประคับประคองกล่องกระดาษเจาะรูใบเล็กๆ
ที่ถูกวางไว้บนตัก ฝากล่องถูกเปิดอยู่
ผมก้มลงไปมองเห็นกอลั่มกำลังหลับสบายเชียว
ก็รู้สึกดีใจที่กอลั่มไม่งอแง จึงปิดฝากล่องลง...
พอปิดปุ๊ป ก็มีเสียงตะกุยตะกาย ดังขึ้นมาทันที แคว๊กๆๆๆ
ผมตกใจเปิดฝากล่องขึ้นดู เห็นกอลั่มนอนจ้องตาผมแป๋วแว๋ว
แล้วก็ค่อยๆหรี่ตา หรี่ตา หรี่ หรี่...แล้วก็หลับ
ผมจึงค่อยๆปิดฝากล่องลงอีกครั้ง....แคว๊กๆๆๆๆ
เสียงตะกุยดังขึ้นมาอีกครั้งคราวนี้ ผมรีบเปิดฝากล่อง
เหมือนเดิมทุกอย่าง กอลั่มทำตาแป๋วแว๋ว จ้องมาที่ผม
แล้วก็หรี่ตา หรี่ตา หรี่ แล้วก็หลับ...(อ่าว? กวนตรีนนี้หว่า)
ตอนนั้นผมก็เลยต้องเปิดฝากล่องก้มหน้าดูกอลั่มหลับไปตลอดทาง
สิ่งหนึ่งที่ผมกังวลใจอีกเรื่องเมื่อกลับมาถึงอพาร์ทเม้นท์
คือการใช้ชีวิตของผมหลังจากนี้ มันจะไม่เป็นปกติอีกต่อไป
ผมกลัวกอลั่ม จะอึจะฉี่เรี่ยราด นอนไม่เป็นเวลา
ผลัดตกระเบียง สารพันปัญหาแล้วที่สำคัญ อีกเรื่องนึง
ตกกลางคืนเวลาผมหลับ ถ้าเกิดกอลั่มกระโดดขึ้นมาบนเตียง
แล้วผมเผลอไปกลิ้งทับขี้แตกนี้จะทำไงดีล่ะเนี่ย
ตัวก็เล็กกระจิดริด โถวว กอลั่มไม่น่าเลย T T...
แต่ถึงกระนั้นผมจึงเกิดไอเดียสร้างสรรค์ตามแบบฉบับภูมิปัญญาชาวบ้าน
อยากให้ผู้อ่านทุกท่านนึกภาพตามไปพร้อมๆกัน
ผมออกไปซื้อแผ่นฟิวเจอร์บอร์ดมาสิบแผ่น
มาถึงผมก็จับเรียงใส่ขอบเตียงทีล่ะอัน ทีล่ะอัน จนครบรอบที่นอน
นี้นะ ถ้าใครมาเห็นสภาพการเป็นอยู่ของผมในตอนนั้น
ก็ต้องคิดว่าผมกำลังซ้อมรับมือน้ำท่วมอยู่แน่นอน
แถมสีสันฟิวเจอร์บอร์ดแต่ล่ะอันนี้ อื้อหือ คัลเลอร์ฟูลสุดๆ
แต่เพื่อปกป้องกอลั่มไม่ให้โดนผมกลิ้งทับขี้แตก
ผมก็คงต้องสร้างบังเกอร์ส่วนตัวไว้ป้องกันแบบนี้แหละ
สองวันแรกทุกอย่างราบรื่น กอลั่มเลี้ยงง่ายกว่าที่คิด
ปกติแล้วเท่าที่ผมเคยเห็นลูกแมวมา
เค้ามักจะร้องโวยวายเมื่อตอนได้ไปอยู่ในที่ไม่คุ้นเคย
แต่แปลกมาก กอลั่มไม่ร้องโวยวายให้เห็นแต่อย่างใด
นอกจากจะเป็นแมวผอมกะหร่องที่ขาดสารอาหารแล้ว
กอลั่มยังพิการ เป็นแมวใบ้อีกรึนี้? โถววว กอลั่มมมม
เช้าวันที่สามผมตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกสดชื่น
ผมถอดบังเกอร์ออกชิ้นนึง เพื่อลุกไปเข้าห้องน้ำ
ระหว่างนั้นสายตาก็สอดส่องหา กอลั่มไปด้วย
ไม่เห็น ... ผมทำธุระเสร็จกลับเข้ามาอีกรอบ
ทีนี้เริ่มก้มดู ตามซอกตามหลืบในที่ต่างๆก็ ไม่เจอแต่อย่างใด...
กอลั่มหาย!!!!?
เป็นไปได้อย่างไรประตูหน้าต่างก็ปิดมิดชิด
ระหว่างนั้นหางตาผมเหมือนเห็นอะไรดุ๊กดิ๊กๆอยู่ใต้ผ้าห่ม
ผมรีบเปิดออกดู เห็นกอลั่มกำลังกัดแทะเล่นเชือกหมอนข้างอย่างสนุกสนาน
ใช่แล้ว บังเกอร์แผ่นฟิวเจอร์บอร์ดของผม ไม่สามารถต้านทานกอลั่มได้...
นี้มันสูงเกือบตั้ง1เมตร กอลั่มมันกระโดดขึ้นมาได้อย่างไรห๊ะะะะะะะ!!!???
ผมยืนงุนงง คิดวิเคราะห์ ความสามรถพิเศษของกอลั่มอยู่เป็นเวลานานพอสมควร
รั้วรอดขอบชิดขนาดนี้ ก็ไม่น่าจะมุดเข้ามาได้
รึจะเป็นตอนที่เราไปเข้าห้องน้ำเมื่อตะกี้?
ไม่น่าจะใช่เราก็เปิดแล้วก็เอามาปิดไว้เหมือนเดิมนิหว่า
หรือว่ากอลั่มมันจะฝึกวิทยายุทธวิชาตัวเบา มาจากวัดเส้าหลิน?
กระโดดลอยตัวข้ามแผ่นฟิวเจอร์บอร์ดความสูงเกือบ1เมตร
ตีลังกาซัมเมอร์ซอลต์ จำนวนแปดตลบ ไปสู่ที่นอนเบื้องบนอย่างสวยงาม
แล้วก็กัดแทะเชือกหมอนข้างอย่างเมามันส์ ดั่งภาพที่เห็นอยู่ในตอนนี้
....ต้องใช่แน่ๆ ...
งั้นไม่เรียกกอลั่มแระ
เรียกว่า"เส้าหลิน"ล่ะกันเนาะ
To Be Continued...
-ให้ป๋มขึ้นไปนอนด้วยเถอะะะะะะ
-ผมไม่โดนทับหรอก สัญญาเด๋วผมหลบเอา
-งั้นนอนที่เดิมก็ด้ายยยย
